Beleggingsmethoden en tips voor aandelenwaarde

Een gids voor waardebeleggen

Sinds de publicatie van "The Intelligent Investor" door Benjamin Graham, is wat algemeen bekend staat als "value investing" een van de meest gerespecteerde en meest gevolgde methoden voor aandelenselectie geworden. De beroemde belegger Warren Buffet hanteert weliswaar een mix van principes voor groeibeleggen en waardebeleggen, maar heeft publiekelijk veel van zijn ongeëvenaarde succes in de beleggingswereld toegeschreven aan het volgen van Grahams basisadvies bij het evalueren en selecteren van aandelen voor zijn portefeuille.

Maar aangezien de markten in meer dan een halve eeuw zijn veranderd, is waardebeleggen dat ook. In de loop der jaren is Graham's oorspronkelijke waardebeleggingsstrategie op verschillende manieren aangepast, aangepast en aangevuld door beleggers en marktanalisten, met als doel de prestaties van een waardebeleggingsbenadering voor beleggers te verbeteren. Zelfs Graham bedacht zelf aanvullende statistieken en formuleringen om de werkelijke waarde van een aandeel nauwkeuriger te bepalen.

Waardebeleggen versus groeibeleggen

Voordat we verder gaan met het bekijken van traditioneel waardebeleggen en vervolgens kijken naar enkele van de nieuwere, alternatieve strategieën voor waardebeleggen, is het belangrijk op te merken dat 'waardebeleggen' en 'groeibeleggen' geen twee tegenstrijdige of elkaar uitsluitende benaderingen zijn voor het kiezen van aandelen.

Het basisidee van waardebeleggen – het selecteren van momenteel ondergewaardeerde aandelen waarvan u verwacht dat ze in de toekomst in waarde zullen stijgen – is zeker gericht op verwachte groei.

De verschillen tussen strategieën voor waardebeleggen en groeibeleggingen zijn meestal meer een kwestie van het benadrukken van verschillende financiële maatstaven (en tot op zekere hoogte een verschil in risicotolerantie, waarbij groeibeleggers doorgaans bereid zijn hogere risiconiveaus te accepteren). Uiteindelijk hebben waardebeleggen, groeibeleggen of elke andere basisaanpak voor aandelenwaardering hetzelfde einddoel: aandelen kiezen die een belegger het best mogelijke rendement op zijn investering bieden.

De basisprincipes van traditioneel waardebeleggen

Ben Graham wordt geprezen als de 'vader' van waardebeleggen.

In "The Intelligent Investor" stelde Graham een ​​methode voor om aandelen te screenen die hij ontwikkelde om zelfs de meest onervaren beleggers te helpen bij het selecteren van hun aandelenportefeuille. In feite is dat een van de grote aantrekkingskrachten van Graham's benadering van waardebeleggen: het feit dat het niet al te ingewikkeld of ingewikkeld is en daarom gemakkelijk kan worden gebruikt door de gemiddelde belegger.

Zoals bij elk type beleggingsstrategie, omvat de waardebeleggingsstrategie van Graham enkele basisconcepten die ten grondslag liggen aan of de basis of basis vormen voor de strategie. Voor Graham was een sleutelconcept dat van intrinsieke waarde, met name de intrinsieke waarde van een bedrijf of zijn aandelen. De essentie van waardebeleggen is het gebruik van een aandelenanalysemethode om de werkelijke waarde van het aandeel te bepalen, met het oog op het kopen van aandelen waarvan de huidige aandelenkoers onder de werkelijke waarde of waarde ligt.

Waardebeleggers passen in wezen dezelfde logica toe als voorzichtige kopers, bij het zoeken naar aandelen die 'een goede koop' zijn, die worden verkocht voor een prijs die lager is dan de werkelijke waarde die ze vertegenwoordigen. Een waardebelegger zoekt uit en pikt op wat volgens hem ondergewaardeerde aandelen zijn, met de overtuiging dat de markt uiteindelijk de aandelenprijs zal "corrigeren" naar een hoger niveau dat de werkelijke waarde nauwkeuriger weergeeft.

Graham's basisbenadering van waardebeleggen

Graham's benadering van waardebeleggen was gericht op het ontwikkelen van een eenvoudig proces voor het screenen van aandelen dat de gemiddelde belegger gemakkelijk zou kunnen gebruiken.

Over het algemeen slaagde hij erin om de zaken redelijk eenvoudig te houden, maar aan de andere kant is klassiek waardebeleggen iets meer betrokken dan alleen het vaak geciteerde refrein van: "Koop aandelen met een prijs-tot-boekwaarde (P/B)-ratio van minder dan 1.0.”

De richtlijn voor de P/B-ratio voor het identificeren van ondergewaardeerde aandelen is in feite slechts een van een aantal criteria die Graham gebruikte om hem te helpen bij het identificeren van ondergewaardeerde aandelen. Er is enige discussie onder liefhebbers van waardebeleggingen over de vraag of men een 10-punts criteria-checklist moet gebruiken die Graham heeft gemaakt, een langere 17-punts checklist, een distillatie van een van de criterialijsten die gewoonlijk verschijnt in de vorm van een vier- of een vijfpuntschecklist, of een van de twee aandelenselectiemethoden met één criterium die Graham ook bepleitte.

In een poging zoveel mogelijk verwarring te voorkomen, zullen we hier de belangrijkste criteria presenteren die Graham zelf het belangrijkst vond bij het identificeren van aandelen met een goede waarde, dat wil zeggen aandelen met een intrinsieke waarde die groter is dan hun marktprijs.

1) Een waardevoorraad moet een P/B-ratio van 1.0 of lager hebben; de P/B-ratio is belangrijk omdat deze een vergelijking vertegenwoordigt van de aandelenkoers met de activa van een bedrijf. Een belangrijke beperking van de P/B-ratio is dat deze het beste functioneert wanneer deze wordt gebruikt om kapitaalintensieve bedrijven te beoordelen, maar minder effectief is wanneer deze wordt toegepast op niet-kapitaalintensieve bedrijven.

Opmerking: In plaats van te zoeken naar een absolute P/B-ratio lager dan 1.0, kunnen beleggers eenvoudigweg zoeken naar bedrijven met een P/B-ratio die relatief lager is dan de gemiddelde P/B-ratio van vergelijkbare bedrijven in hun bedrijfstak of marktsector.

2) De koers-winstverhouding (P/E) zou minder dan 40% moeten zijn van de hoogste P/E van het aandeel in de afgelopen vijf jaar.

3) Zoek naar een aandelenkoers die lager is dan 67% (twee derde) van de materiële boekwaarde per aandeel, EN minder dan 67% van de netto actuele activawaarde (NCAV) van het bedrijf.

Opmerking: Het aandeel-prijs-naar-NCAV-criterium wordt soms gebruikt als een op zichzelf staand hulpmiddel om ondergewaardeerde aandelen te identificeren. Graham beschouwde de NCAV van een bedrijf als een van de meest nauwkeurige weergaven van de werkelijke intrinsieke waarde van een bedrijf.

4) De totale boekwaarde van een bedrijf moet groter zijn dan de totale schuld.

Opmerking: Een verwante, of misschien een alternatieve, financiële maatstaf hiervoor is het onderzoeken van de basisschuldquote - de huidige ratio - die op zijn minst groter moet zijn dan 1.0 en hopelijk hoger dan 2.0.

5) De totale schuld van een bedrijf mag niet meer dan tweemaal de NCAV bedragen, en de totale kortlopende schulden en langlopende schulden mogen niet groter zijn dan het totale eigen vermogen van de onderneming.

Beleggers kunnen experimenteren met het gebruik van de verschillende criteria van Graham en zelf bepalen welke waarderingsmaatstaven of richtlijnen zij essentieel en betrouwbaar vinden. Sommige beleggers gebruiken nog steeds alleen een onderzoek naar de P/B-ratio van een aandeel om te bepalen of een aandeel al dan niet ondergewaardeerd is. Anderen zijn sterk, zo niet uitsluitend, afhankelijk van het vergelijken van de huidige aandelenkoers met de NCAV van het bedrijf. Voorzichtigere, conservatievere beleggers mogen alleen aandelen kopen die alle door Graham voorgestelde screeningtests doorstaan.

Alternatieve methoden om waarde te bepalen

Waardebeleggers blijven Graham en zijn waardebeleggingsstatistieken aandacht geven.

De ontwikkeling van nieuwe invalshoeken om waarde te berekenen en te beoordelen, betekent echter dat er ook alternatieve methoden zijn ontstaan ​​om ondergewaardeerde voorraden te identificeren.

Een steeds populairder wordende waardemaatstaf is de Discounted Cash Flow (DCF) -formule.

DCF en omgekeerde DCF-waardering

Veel accountants en andere financiële professionals zijn fervente fans geworden van DCF-analyse. DCF is een van de weinige financiële maatstaven die rekening houdt met de tijdswaarde van geld - het idee dat geld dat nu beschikbaar is waardevoller is dan hetzelfde bedrag dat op een bepaald moment in de toekomst beschikbaar is, omdat al het geld dat nu beschikbaar is, kan worden geïnvesteerd en daardoor gebruikt om meer geld te genereren.

DCF-analyse maakt gebruik van toekomstige vrije kasstroom (FCF)-projecties en disconteringsvoeten die worden berekend met behulp van de gewogen gemiddelde kapitaalkosten (WACC) om de contante waarde van een bedrijf te schatten, met als achterliggende idee dat de intrinsieke waarde ervan grotendeels afhankelijk is van de vermogen van het bedrijf om cashflow te genereren.

Als uit de DCF-analyse van een bedrijf een waarde per aandeel hoger blijkt dan de huidige aandelenkoers, wordt het aandeel als ondergewaardeerd beschouwd.

DCF-analyse is bijzonder geschikt voor het evalueren van bedrijven met stabiele, relatief voorspelbare kasstromen, aangezien de belangrijkste zwakte van DCF-analyse is dat deze afhankelijk is van nauwkeurige schattingen van toekomstige kasstromen.

Sommige analisten geven er de voorkeur aan om omgekeerde DCF-analyse te gebruiken om de onzekerheid van toekomstige kasstroomprognoses te overwinnen. Omgekeerde DCF-analyse begint met een bekende hoeveelheid - de huidige aandelenkoers - en berekent vervolgens de kasstromen die nodig zijn om die huidige waardering te genereren. Zodra de vereiste kasstroom is bepaald, is het evalueren van de aandelen van het bedrijf als ondergewaardeerd of overgewaardeerd net zo eenvoudig als het maken van een oordeel over hoe redelijk (of onredelijk) het is om te verwachten dat het bedrijf in staat zal zijn om de vereiste hoeveelheid kasstromen te genereren die nodig zijn om de huidige aandelenkoers te handhaven of te verhogen.

Een ondergewaardeerd aandeel wordt geïdentificeerd wanneer een analist vaststelt dat een bedrijf gemakkelijk meer dan genoeg cashflow kan genereren en behouden om de huidige aandelenkoers te rechtvaardigen.

Absoluut K/W-model van Katsenelson +

Het model van Katsenelson, ontwikkeld door Vitally Katsenelson, is een ander alternatief analyse-instrument voor waardebeleggen dat als bijzonder ideaal wordt beschouwd voor het evalueren van bedrijven met sterk positieve, gevestigde winstscores. Het Katsenelson-model is erop gericht beleggers een betrouwbaardere P/E-ratio te bieden, ook wel 'absolute P/E' genoemd.

Het model past de traditionele P/E-ratio aan in overeenstemming met verschillende variabelen, zoals winstgroei, dividendrendement en voorspelbaarheid van de winst.

Inkomstengroeipunten worden bepaald door te beginnen met een niet-groei P/E-waarde van 8 en vervolgens 65 punten toe te voegen voor elke 100 basispunten dat de verwachte groeisnelheid toeneemt totdat u 16% bereikt. Boven 16% wordt 5 punt toegevoegd voor elke 100 basispunten in de verwachte groei.

Het geproduceerde absolute P/E-nummer wordt vervolgens vergeleken met het traditionele P/E-nummer. Als het absolute P/E-getal hoger is dan de standaard P/E-ratio, dan geeft dat aan dat het aandeel ondergewaardeerd is. Het is duidelijk dat hoe groter het verschil tussen de absolute K/W en de standaard K/W, hoe voordeliger het aandeel is. Als de absolute K/W van een aandeel bijvoorbeeld 20 is, terwijl de standaard K/W-verhouding slechts 11 is, dan is de werkelijke intrinsieke waarde van het aandeel waarschijnlijk veel hoger dan de huidige aandelenkoers, aangezien het absolute K/W-getal aangeeft dat investeerders zijn waarschijnlijk bereid om veel meer te betalen voor de huidige inkomsten van het bedrijf.

Het Ben Graham-nummer

U hoeft niet per se weg te kijken van Ben Graham om een ​​alternatieve maatstaf voor waardebeleggen te vinden. Graham heeft zelf een alternatieve waardebeoordelingsformule ontwikkeld die beleggers kunnen gebruiken: het Ben Graham-nummer.

Het Ben Graham-getal voor een aandeel met een WPA van $ 1.50 en een boekwaarde van $ 10 per aandeel komt bijvoorbeeld uit op $ 18.37.

Graham was over het algemeen van mening dat de P/E-ratio van een bedrijf niet hoger mocht zijn dan 15 en dat de prijs-to-book (P/B)-ratio niet hoger dan 1.5 mocht zijn. Daar is de 22.5 in de formule van afgeleid (15 x 1.5 = 22.5). Met de waarderingsniveaus die tegenwoordig alledaags zijn, kan de maximaal toegestane P/E echter worden verschoven naar ongeveer 25.

Zodra u het Ben Graham-getal van een aandeel hebt berekend - dat is ontworpen om de werkelijke intrinsieke waarde per aandeel van het bedrijf weer te geven - vergelijkt u het met de huidige aandelenkoers van het aandeel.
Als de huidige aandelenkoers lager is dan het Ben Graham-getal, geeft dit aan dat het aandeel ondergewaardeerd is en als een aankoop kan worden beschouwd.

Als de huidige aandelenkoers hoger is dan het Ben Graham-getal, lijkt het aandeel overgewaardeerd en geen veelbelovende koopkandidaat.

Bronnen:
www.wikipedia.org / www.corporatefinanceinstitute.com / www.businessdictionary.com / www.readyratios.com / www.moneycrashers.com